Malubak ang daan sa kahabaan ng buhay

Ang ganda ng naisip kong title para sa post na ito, parang title ng pelikula, pwedeng ihanay sa mga iba pang titles gaya ng "Kumati ng Kinamot" saka "Umaga na ng Hinugot", pero seryoso ang topic ko ngayon, kelan ba ko hindi nagseryoso sa mga post ko? Ok payn, malamang kung nakikita at nahahawakan nyo ako eh malamang katakot-takot na pananakit at pangungutya ang naranasan ko...

Eniweys, nakakagulat lang kasi yung balita tungkol sa pagpapakamatay diumano ng misis ng isang batikang mamamahayag na may initials na TF, (bina-blind item ko pa eh para namang hindi nyo pa kilala kung sino tinutukoy ko, oo tama si Thristy Fermin nga, lol!) Ilang araw na rin namin pinaguusapan ni wifey yung tungkol sa suicide incident na yan at tinalo pa nya sa haba yung topic namin tungkol sa bakit kuminis na ang mukha ni Mike Enriquez (napansin nyo din ba?). Nakakagulat lang kasi dahil sino ba magaakala na yung mga taong nasa ganung estado na ng buhay eh pipiliin pa ring tapusin ang buhay nya dahil lamang sa kung ano mang problema ang kinakaharap nya . Meron pala talagang mahihina ang loob na sa harap ng isang pagsubok eh bigla na lang magcu-crumble na parang coffee crumble (syet ang corny!). 

Tatlong tanong lang ang pumasok sa isip ko nung marinig ko ang balitang yan. Mahina kaya talaga ang loob nya para harapin ang mga problema? o Mahina lang ang tiwala nya sa Diyos at sa mga taong nakapaligid sa kanya kaya nya naisipan na magpakamatay kesa humingi ng tulong sa kanila? Dalawang tanong lang pala yun sorry.

Sabi nga nila along the way, sa paglalakbay mo sa kahabaan ng avenida ng buhay, matitisod at madadapa ka... bukod sa katangahan, ang mainam na rason dyan eh lahat naman ng tao nalulubak di ba? Sabi nga eh maraming humps along the way of life. But life is not about how you stumble and fall, its about how you get up each time you fall... english yan kasi mahirap tagalugin yung 'stumble and fall' na part...

Minsan kasi yung akala mong napaka smooth ride mo sa buhay eh sosorpresahin ka pala ng napakalaking lubak up ahead, malaki pa sa kuba nung kampanerang napapanood natin sa TV dati. Mapapa-igkas ka na lang sa pagkaka-prente ng upo mo, sabay hanap sa paligid ng makakapitan, at pag nakahanap ka na, pipisilin mo ito ng mahigpit na mahigpit na para kang sanggol na first time napa-breastfeed. Magpapawis ka ng malamig tapos medyo mamumutla, yung tipong parang kinakabagan, tapos sabay mapapalunok ka ng laway habang nanlalaki ang mata mo sa di mo mapaliwanag. 

Oo alam ko mapag-biro ang tadhana, at kaya ka nyang sipain habang nakatumba ka na, kaya ka nyang paglaruan sa kanyang mga daliri, kung meron man sya nun, kaya ka nyang patawanin ng ilang oras tapos paiyakin ng ilang linggo, buwan o taon, kaya nyang mag-biro kahit serious mode ka, at di lang basta biro, yung nakakasakit na biro. Kaya nyang ibigay sa iyo lahat yan sa panahong hindi mo inaasahan, kaya pag dumating na, off-guard ka, at yun ang masakit dun. Depende na lang sa tatag ng kalooban nating mga utaw kung bibigay tayo o hindi.

Ako nga akala ko dahil sa 2.8GHz Intel Core 2 Duo na at may 4 GB  na memory na yung mac ko sa opis (sana di nyo nahalata na palihim akong nagyabang sa parteng ito) malakas na ang loob ko at hindi ko na kailangan pang mag-save ng mag-save ng mga ginagawa ko. Oo tama, kaya nga ng computer ko  ang mabibigat na files na ginagawa ko  at di ko kailangang matakot na baka mag-hang ang computer, pero di ko na-anticipate na pwede palang mag fluctuate yung kuryente namin at hindi gumana yung UPS ko sa ilang pagkakataon, at nakakapagtakang kung kailan pa ako may ginagawang importanteng trabaho saka naman dadating yung pagkakataong binabanggit ko, at yun ang sinasabi kong biro ng tadhana.

Alam ko magkaibang level yung kamalasan ko kumpara sa problemang dinadala ni Ms Etong kaya sya nakapag-commit umano ng suicide, pero kung iisipin mo, natural instinct nating mga tao ang umalma at mag-isip agad ng solusyon sa problema, mapapaisip ka bigla na di ka pala dapat nagpapa-dehado, minsan pa nga may biglang kung ano na parang konsensya lang ang bubulong sayo ng "Stand up! You gotta learn how to fight! This is pathetic!" tapos mapapasagot ka ng "Spell pathetic?", sasagot naman uli yung konsensya mo ng "Uhm capital P-A-T- ... pakshet wag mo nga ibahin ang usapan!" saka mo mare-realize na kaya pala minsan nagtatagal yung mga problema mo dahil kadalasan nililihis mo yung atensyon mo sa problema imbes na harapin mo ito, at sa kaso ni Ms Etong kesa harapin yung problema mas minabuti pa nyang iwasan ito. 

Alam ko rin na wala naman ako sa lugar para i-judge sya sa kanyang ginawa dahil hindi ko naman alam kung gaano kabigat yung problema nya, ang punto ko lang, sino ba ang taong walang problema? Lahat naman tayo may dinadalang problema araw-araw maliban ke Bill Gates. Mas mabigat pa ba yung problema nya kesa sa mga tao sa ilang bahagi ng Somalia na kailangang inumin yung ihi ng baka dahil sa kakulangan ng tubig sa lugar nila? C'mon what was she thingking? Mas pinahirapan lang nya ngayon yung mga taong nagmamahal sa kanya, ang tawag dun, 'selfish'... wag kayong pilosopo hindi yung mga tahong at talaba ang tinutukoy ko.

Kaya ako nung nagloko yung kuryente sa opisina kung kelan may importante akong ginagawa, hinarap ko iyon, imbes na magmukmok ako sa nangyari, lumabas na lang ako at nag hanap ng lubid at matibay na pagsasabitan... joke lang... lumabas na lang ako para magmerienda at makipagkwentuhan di na lang ako nagtrabaho... wala nagka-badtripan na eh.